Incertidumbre y alguna cosa más en la interpretación constitucional del poder normativo sobre la materia civil

Neste traballo a autora realiza unha primeira aproximación á STC 132/2019, de 13 de novembro, que resolve o recurso interposto polo presidente do Goberno contra os artigos 3, 4 y 9 da Lei do Parlamento de Cataluña 3/2017, de 15 de febreiro, do libro sexto do Código Civil de Cataluña, relativo ás obligacións e os contratos, e de modificación dos libros primeiro, segundo, terceiro, cuarto e quinto. Trátase, probablemente, da máis importante entre as dictadas ata agora polo máximo intérprete da Constitución en relación con un dos preceptos que durante máis de corenta años se teñen revelado máis difíciles: o artigo 149.1. 8.ª CE. As complexas regras contidas neste precepto derivaron nunha xurisprudenza constitucional vacilante e tortuosa, na que poucas cousas parecen claras. A sentenza que nos ocupa, a pesar de que por vez primeira aborda de maneira directa un dos temas máis espinosos do precepto, cal é o de buscar o significado e alcance das bases das obrigas contractuais ás que se refire na súa segunda parte, non parece que vaia a contribuir a esa clarificación. Ó contrario, o mal disimulado apartamento por parte desta dos criterios seguidos pola maioría dos seus precedentes en outras cuestións imprescindibles para a intelixencia da norma, unido ás vacilacións sobre as aludidas bases, así como o sorprendente resultado á que conduce a decisión, fan prever que non estamos ante o porto de amarre definitivo do barco que leva a distribución de competencias lexislativas en materia de lexislación civil, para o que se segue sen adiviñar un rumbo seguro.